Dziś Dzień Zaduszny w katolickim świecie, a dla mnie dzień wspomnień o wszystkich bliskich mi ludziach, których już nie ma wśród nas. Przed oczami pojawia się mój wspaniały tato - człowiek bardzo prawy, ale zarazem wesoły i zabawny, tzw. dusza każdego towarzystwa... Zawsze mi go będzie brakowało... Kolejny obraz to mój mąż. Nie był ideałem, ale też mi go w jakiś sposób brakuje. Dalej moja teściowa - wspaniała kucharka, od której dużo się nauczyłam, mistrzyni robienia czegoś z niczego, a w gruncie rzeczy bardzo nieszczęśliwa kobieta. Moje babcie, z których jedną uwielbiałam ja, a drugą moja siostra. Patrząc dalej pojawia się kilku moich znajomych i przyjaciół. Dziś już wszyscy po tamtej stronie. Ciężko mi o tym mówić, ale dzięki tym wszystkim ludziom czegoś się w życiu nauczyłam i dziś jestem tym, kim jestem, ponieważ w pewien sposób mnie ukształtowali. Przemijanie to coś bardzo nieuchronnego, nie można tego zatrzymać i to jedyna rzecz, która stawia znak równości pomiędzy wszystkimi ludźmi - zarówno bogatymi jak i biednymi. To coś, co jest sprawiedliwe... Każdy z nas pewnie myśli, że mnie to nie dotyczy, ale to nieprawda. Każdy umrze, bo tak już jest świat skonstruowany, ale spójrzmy na to z drugiej strony... Czy chcielibyśmy żyć, kiedy nie ma wokół nas już naszych rówieśników, rodziny i bliskich nam osób? Czy nadal chcielibyśmy istnieć jako schorowani i niedołężni ludzie? Ja myślę, że odpowiedź jest jedna - po prostu nie! Nie warto tak bać się śmierci i za wszelka cenę trzymać się kurczowo życia, bo to przecież tylko przejście do innego wymiaru, gdzie nie ma już trosk i bólu. Jak patrzę na twarze ludzi, którzy już nie żyją to wydają się one takie beztroskie... Zupełnie jakby ubyło im lat i zmartwień... Wiem wiem, ja też się tam nie spieszę, ale kiedy przyjdzie mój czas to nie będę się bała, ponieważ wiem, że czekają tam na mnie wszyscy, których kiedyś kochałam i którzy byli mi bliscy. To może być tylko piękne spotkanie. To jak powrót do domu z dalekiej drogi. Dziś zapalam światło ku pamięci tych wszystkich wspaniałych ludzi, a kiedyś z radością się z nimi spotkam. Składam cześć ku ich pamięci!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz