Bezdomni też są ludźmi...

Jakie to wspaniałe uczucie obudzić się o świcie i w dodatku czuć się wyspaną. Dawno mi się coś takiego nie zdarzyło. Wczorajszy dzień był dość przełomowy w moim życiu, bo moja Mrusia wreszcie znalazła nowy dom i kochających koty ludzi, a ja wreszcie zacznę życie bez alergii. Trochę mi jej dziś brakowało, ale moje oczy odpoczywają. No cóż, moje zdrowie jest ważniejsze. Tak w ogóle to chciałam napisać o problemie bezdomności, bo żal mi tych wszystkich ludzi, którzy nie mają swojego kąta i krzątają się po ulicach, śpią na dworcach itd. Cale szczęście, że zima jest w miarę łagodna i może wszystkim uda się jakoś przetrwać. Wiem, że każdy z nas może być na ich miejscu, nigdy nie wiadomo co przyniesie los. Dziś masz dom, rodzinę, pracę, a jutro możesz nie mieć nic i co wtedy? Nie zawsze problemem jest alkohol, czasem nieuczciwy wspólnik, czasem zły kredyt lub nie trafiona inwestycja i w konsekwencji lądujesz na ulicy bez niczego. Myślę, że pierwszą reakcją jest szok, może poczucie beznadziei, a później pewnie próba znieczulenia. Nie wiem tego, bo nigdy nie byłam w takiej sytuacji i nigdy nie chciałabym się w niej znaleźć, ale patrząc na kogoś w łachmanach i niezbyt ładnie pachnącego nie odwracajmy się ze wstrętem, bo pod tym wszystkim też jest człowiek, który jest pozbawiony szans. Pewnie niejednokrotnie, gdybyśmy się odważyli porozmawiać z takim człowiekiem, w jakiś sposób pomóc mu, to może udało by się go wyciągnąć z tego. Jednakże mi również brakuje odwagi by podjąć takie kroki, a szkoda. Pozdrawiam wszystkich przy gorącej kawie i tych, którzy jej nie mogą wypić... To przykre, ale coraz bardziej widoczne...