Na rozstaju dróg...

Witam wszystkich, którzy czytają to moje pisanie o wszystkim i o niczym. Dziś mam jeden z tych dni, kiedy sama nie wiem, czego tak naprawdę chcę. Czuję się jakby mnie przejechał tir... Właściwie dokładnie tak samo jak w moim dzisiejszym śnie. To był koszmar! Po potrąceniu nie mogłam się poruszyć i wolałam o pomoc we wszystkich językach świata, ale nikt mnie nie słyszał... To było straszne uczucie. Obudziłam się cała obolała i zapłakana. Być może to dobrze, bo w końcu płakałam naprawdę... Obecnie nie wiem na czym stoję, nic nie daje mi w życiu satysfakcji, a na dodatek wyglądam po zimie jak szafa trzydrzwiowa z lustrem i kompletnie nie wiem, co zrobić żeby to się zmieniło. Wiem, wiem... powiecie nie żryj tyle i się uda... ale to nie do końca kwestia jedzenia. Ja czuję się tak beznadziejnie, że zaczynam się pocieszać słodyczami i to chyba one są przyczyną wszystkich nieszczęść. Muszę sobie sama jakoś pomóc, bo czuje się z tym tragicznie. Wiem również, że to jest strach przed przyszłością, bo tak do końca nie wiem, co przyniesie życie, a ja mam jeszcze tyle marzeń i chciałabym by choć trochę z nich się spełniło. Kocham życie bardzo, ale ostatnio już nie daję sobie rady, a muszę się uśmiechać i mówić wszystkim, że wszystko jest w porządku. Do diabła! Nic nie jest porządku i sam diabeł pewnie nie wie kiedy będzie. To wszystko,  co dziś napisałam nie jest gładkie i piękne, ale płynie wprost z głębi mojej znękanej duszy, bo ja już sama nie wiem ani kim jestem ani czego szukam. Stoję na rozstaju dróg i zastanawiam się, w którą stronę powinnam pójść... Chyba rzucę monetą...