Ciągła walka...

Dziś obudziłam się po raz pierwszy od bardzo dawna wyspana i w miarę szczęśliwa. Złe wspomnienia z ostatniego okresu mojego życia pomału się zacierają w pamięci i przestają boleć. Cóż... życie toczy się dalej, czy tego chcemy, czy nie. Może jestem bogatsza o kolejne kilka rozczarowań, ale to w końcu w większości z nich składa się ludzkie życie. Nic, co nam się przydarza w życiu nie jest podobno przypadkowe, wszystko dzieje się z jakiejś przyczyny. Pewnie, że każdy by chciał by były to same miłe rzeczy, ale tak nie jest. Z reguły za wszystko, co miłe trzeba zapłacić wysoką cenę, zwłaszcza w moim przypadku. Życie mnie nie oszczędza, a ja ciągle muszę się zbierać po kolejnych złych doświadczeniach i staczać bitwy jak wojowniczka, ale i tak ciągle kocham moje życie i uśmiecham się każdego dnia, gdy otwieram oczy. Nikt nie mówił, że będzie łatwo, nikt nie obiecywał, że wszystko się będzie udawało. Ale dlaczego to ciągle mnie nic się nie udaje i czy kiedyś będzie lepiej? Gdybym w to nie wierzyła, już dawno bym przekroczyła kuszącą granicę cienia, wtedy gdy nic się nie układa, ale ja jeszcze wierzę, że coś się zmieni, że w końcu i dla mnie zaświeci słońce... Mam w moim życiu kogoś, kogo kocham bezgranicznie i może właśnie dlatego chcę i muszę to wszystko przetrwać, bo naprawdę warto. Chcę się cieszyć tym, co przyniesie nam wszystkim nowe - jakże inne życie. Przecież już niczego nie da się zatrzymać, nasza podroż już się rozpoczęła, a jak i kiedy się zakończy to tylko czas pokaże...